Այսօր 44 օրյա պատերազմում անմահացած Գևորգ Արշակյանի ծննդյան օրն է... Արցախյան պատերազմը մեզ հարազատ ու ծանոթ դեմքեր տարավ, շատերին էլ թողեց անժպիտ։ Ճանաչածս ամենահիասքանչ, ամենակենսուրախ մանկավարժներից մեկը՝ Գայանե Արշակյանը, ամեն օր ժպիտը դեմքին անցնում էր մեր բակով, բայց արցախյան պատերազմը նրա ժպիտն էլ խլեց։ Պատճառը Շուշիի համար մղվող մարտերում զոհված ԳԵՎՈՐԳ ԱՐՇԱԿՅԱՆՆ է, ում հորաքույր լինելը Գայանեի համար պարծանք է ու պատիվ։

Այս ամսվա սկզբին, ես գրել էի նրա մասին, որ ելույթ ունենալով Աճարկուտ գյուղում, «Հայկական ժամանակ» կայքի խմբագիր և զուգահեռաբար նաև գործող վարչապետի տիկին Աննա Հակոբյանը հայտարարել էր, որ պատերազմի օրոք մենք 11 000 դասալիք ենք ունեցել, և որ նույն պնդումը մի քանի օր առաջ արել էր թշնական պետության պարագլուխ Իլհամ Ալիևը։

Ժողովուրդները միմյանցից տարբերվում են մշակույթով, ինչը բերում է մտածողության տարբերության: Օրինակ, անգլիացիներն ունեն բարձր մշակույթ, այդ թվում նաև ֆենթեզիի, դետեկտիվի ու ֆանտաստիկայի ժանրերում: Դա մտածողությունը մարզում է, ինչի հետևանքով քաղաքական միտքը, հատուկ ծառայությունների գործունեությունը, սոցիալական գիտությունները դարձնում է բարդ, ռացիոնալ, նպակադրված ու բազմաքայլ: Հենց նման մշակույթի առկայության պատճառով անգլիացիներն ամենաքիչն են ազդվում մտավոր ծուղակներից, պրոպագանդայից և ունեն ինքնուրույն մտածողություն: Խոսքը հասարակ քաղաքացիների մասին է։

Երբ բոլորն իրենց լուսանկարներից ու հիշողություններից թոթափեցին հիշելու ու պահանջելու բաները, Արտաշիս հետ դուրս եկա փողոցները չափչփելու: Մի բանկի մասնաճյուղի մոտ նկատելի ելումուտ կար, բայց ուշադրությունս գրավեց ճակատի պաստառը. «ՀԻՇՈՒՄ ԵՆՔ ԵՎ ՊԱՀԱՆՋՈ՛ՒՄ»: Շատ հուզվեցի: Գիտեի, որ բանկիրները թասիբով մարդիկ են ու երկար հիշողություն ունեն, ուստի որոշեցի ներս մտնել ու երախտագիտությունս հայտնել: Մտա, հարգանքով դիմակս հանեցի, որ գլուխ տամ: Մի կնիկ, որոշակի հեռավորություն պահպանելով, ասաց. - Կտրոն վերցրեք ու դրսում սպասեք:

Երեկ զանգահարել, խոսում էի երեք տեղից վիրավորված Սյունյաց զորքի հրամանատարի հետ. փառք Աստծո, առողջական վիճակն արդեն կայուն է:

Թշնամու օրեցօր սաստակցող ոտնձգությունները հայության դեմ ցույց են տալիս մեզ համար չափազանց ցավալի մի իրողություն՝ հայկական գործուն պետության բացակայությունը: Ասես ընդհանրապես պետություն գոյություն չունի՝ մարտահրավերներին դիմակայելու պատասխանատվությամբ, պատրաստակամությամբ ու կարողությամբ:

Օրերս Ջերմուկ համայնքի ավագանու նիստում քվեարկությամբ մերժվել է Ամուլսարի շահագործման վերաբերյալ Նիկոլ Փաշինյանին ուղղված ուղերձ ընդունելու մասին հարցը, որտեղ մասնավորապես շեշտվել էր նաև, որ ցանկալի է այսուհետ համայնքի վերաբերյալ նմանատիպ որոշումներ ընդունելիս հաշվի առնել տեղական ինքնակառավարման մարմնի ու քաղաքացիների կարծիքը, ինչը ժողովրդավարական կարևոր արժեք է։

Ես երբեք նման բան չեմ ասել, բայց դե էդ օրն էլ եկավ ու աչքիս նոր փուլ ենք մտնում նաև անհատապես:

Նվաստիս ֆեյսբուքյան մի համառոտ գրառումը բավականին հետաքրքրական ուշադրության և արձագանքի է արժանացել, մասնավորապես, «Առավոտ» թերթի հեղինակի ուշադրությանը (https://www.aravot.am/2023/04/25/1337196/), ինչի համար, ի դեպ, և անկախ ամենից՝ շնորհակալ եմ: Եվ, քանի որ գրառմամբ արտահայտված միտքը կամ մոտեցումը հրապարակային դատափետման է ենթարկվել, կարծում եմ, սխալ կլինի, եթե չարձագանքեմ:

Անկախ նրանից, թե ինչ աշխատանքներ է Ադրբեջանն արել Գորիս-Ստեփանակերտ ճանապարհի վրա ու ինչպես է դա ներկայացվում, մենք գիտենք, որ գոյություն ունի ՆՅԱՐԴԵՐԻ ԿՌԻՎ։